Yolcu...

Giden gitmiştir

Geri dönmeyecektir

Beklesende bir başına

Ölüm tek gerçektir.

Gün olur ağlarsın

Gündüz gece savaşırsın

Bil ki bu hayatta

Sen de bir gün yolcu olacaksın.(idk)

Annemin şarkısı...

Annem artık aramızda yok…

13 Mayıs 2011 Cuma. Annem beyin ameliyatı oldu.(Gbm tümörü)

28 Aralık 2011 Perşembe 22:15 annem gözlerini yumdu.

Söylenecek ve yazacak bir şey yok.

Seni Özlüyorum ANNE.

kitap

Beyaz Zenciler uyku tulumları, sırt çantaları ve bira kasalarıyla Çingene hayatı yaşayan dumancılar, beyazcılar, asitçilerdir... Beyaz Zenciler şairdir, çılgındır, düş kurmayı ve küfretmeyi severler: Onları en iyi polisler tanır!..

Beyaz Zenciler, mahkûm edildiğimiz rezil, yoz televizyon dizilerine benzeyen hayatlardan; eğitim, kariyer, başarı ve benzeri cüce düşüncelerden nefret ederler... Beyaz Zenciler sevgi edebiyatı yapmazlar, severler: Bütün enerjilerini kendilerini garantiye almak için harcayanları hiçbir zaman anlayamayacağı kadar çok severler... Beyaz Zenciler gerçekten 'düzen karşıtı'dırlar, tüm ideallere ve ideolojilere karşı ihanet içindedirler. Onlar toplum dışına atılmamışlardır, orada, 'imkânsızın kıyısında öfkeli ve eğri bir hayat' yaşamayı seçmişlerdir... 

iyi geceler kızım...

İsyan

İsyan ediyorum tanrıya

Lanet ediyorum her sabaha

Derdim ne gelecek ne de başka

İçim acır mutluyum sandığım hayatta

Tükenmiş umutlarım

Sildikçe ağladığım

Çaresiz kaldım kimsesiz

Kelimelerse artık kifayetsiz

Kaçınılmaz son yalnızlıksa

Vur sende kendini şaraba

Biliyorum en iyi dost olmasada

Sonuç bellidir kandırmaz seni sonunda

Siyah Beyaz

siyah beyaz

hayatım siyah beyaz olmuş

tozlu raflarda kalmış anılar

acı verir geçmişi düşlemek

gelecek artık renklenmeyecek

sancılarım omzumda yük

ruhum altında ezilecek

yaşlanan kalbim seni

unutarak tükenecek

yalnızlık ağlatan bir hediye

kutusu hiç açılmamış

mutluluk düşlerimde kalmış

mavi bir sahilde beni kimse beklemeyecek

sancılarım omzumda yük

ruhum altında ezilecek

yaşlanan kalbim seni

unutarak tükenecek

Bir cümle…

Hayat ucuz bir romana benzer okumazsın biter.(idk)

Bir cümle…

Hayat başkası için yaşadığında kaybedip, kendin için yaşadığında kazandığındır. (idk)

Birkaç satır…

Hayat, bir bireyin yaşamını şekillendirmesi ile başlar. İşte bu anda birey hayatı istediği gibi yaşadığını düşünür. Halbuki birey yazılanı yaşamaktadır, yaşamak istediğini değil. Yaşanılan tek an bireyin özgür kaldığı andır. Ama o an ölüme yakın olunan zamandır.

Hayat yaşanamamışların toplamıdır.(idk)

Bir cümle…

"Hayat ucuz bir romana benzer okumazsın biter." (idk)

Yalnız…

Canım acır, yüreğim kanar yalnızlıktan

Haykıramam, bağıramam derdimi kimsesizlikten

Ne gündüzün ışığı, ne de gecenin karası mutlu etmez beni

Her gün ecelimle kalkarım yatağımdan.

Derdimin ortağı bir ben, yalan olmuş geçmişim

Tozlu bir rafta eski sahibini bekler anılar

Tek dostum olmuş bu kara kutu

İçinde anılar yalnız,  ben yalnız

Birkaç satır…

Ölüm, gerçek olandır. Geriye dönüp bakamadığın an, işte o an ölmüşsündür. Peki hayatın içinde ölüm varsa, insan ne için yaşar? Çoğu kez başkaları için. Başkalarının istediği gibi. Başkalaşır. Değiştirilmek ister. Kişiliği kimliği çoğu zaman esir edilir. Ya sevgi ile acı içinde ya da zorla. Sevildiğini zannederek ya da sevdiğini. İşte o an yaşayan bir ölüsündür. Peki eğer ölümlü isek neden değişime izin veriyor ve kendimiz olamıyoruz? Ya da öleceğimizi bilerek şu an yapmak istemediğimiz kadar çok şey yapıyoruz? Neden? (idk)

Bir cümle…

En pişman olduğum şey; pişman olacağım diye yapamadıklarım ve dokunamadıklarımdır. (William Shakespeare)

Birkaç satır…

Deniz yolculuğunda, tekne demir atınca; sen de su taşımak için karaya çıkınca, yolda giderken başka birşey de yapabilir, diyelim, midye toplayabilir ya da kalamar yakalayabilirsin; ama, gözünü sürekli geminin üstünde tutmalı, hep dönüp dönüp bakmalısın, acaba dümenci seni çağırıyor mu diye. Çağırınca da, başka herşeyi hemen olduğu gibi bırakıp koşmalısın, ki tekneye, koyunlar gibi, ayakların bağlı atılmayasın.

Yaşamda da böyledir.

Epiktetos